Efes Pilsen Blues Festival 21

Bu akşamki konserin ardından, eve geldim ve hemen bilgisayar başına oturdum. Acilen size bildirmeliyim izlenimlerimi ki, konserin son günü olan yarın, siz de gidebilesiniz.

Sahne alan sanatçılar, Mitch Woods & His Rocket 88s, Kenney Neal ve Samuel James, süre yaklaşık 5 saat. Kesintisiz blues, kesintisiz dans, kesintisiz eğlence, sınırsız bira : ). (Tam bu noktada 0.50 promil olan yasal alkol sınırını da hatırlatmak istiyorum. Arkadaşlarım bunun 0.30’a düşürüldüğünü söylediler ama böyle bir bilgiyi internetten bulamadım.) . Organizasyonun da çok başarılı olduğunu eklemek istiyorum (Teşekkürler POZİTİF). Favorim ise konser alanına girmeden önceki “konser hatırası” çektirebileceğiniz yer. Kendi makinenizi kullanabileceğiniz gibi, oradaki ekip sizi fotoğraflıyor, fotoğrafınızı anında basıyor (fotoğraftaki kişi sayısı kadar) presliyor ve boynunuza asabilmeniz için ipini de takıp size veriyor. Kaç para derseniz, Efes Pilsen’nin hediyesi : ). Çıkıştaki gitarlı ve penalı anahtarlıklar da ayrı şahane. Konser bitiminde biraz önce ölümüne alkışladığınız sanatçıların cdlerini alma, daha da iyisi imzalatma şansınız olduğunu da eklemek isterim.

Özetle, keyifli bir akşam geçirelim arkadaşlarla derseniz, yarınki son konseri kaçırmayın derim.

Yer: Bilkent Hotel

After the magnificent concert tonight, I arrived home and immediately turned on my laptop. I need to tell you about the concert, so that you don’t miss the last performance that is going to be tomorrow night.

Mitch Woods & His Rocket 88s, Kenney Neal and Samuel James are the performers and they play for about 5 hours in total. Nonstop blues, nonstop dancing, nonstop entertainment and limitless beer. (Do not forget about the legal limits). I should also add the organization was very well (Thanks to POZİTİF). My favorite of all is the area where you can have your photos taken. They develop your photos immediately and turn them into something similar to name tags. If you wonder about the price, the good news is it is Efes Pilsen’s gift : ). The keychain that you will get just before you leave that has the shape of a guitar and pick, is another nice thing. At the end of the concert, it is also possible to buy the cds of the performers and have them signed.

To sum up, if you are interested in having a magnificent night with friends, do not miss the last concert that will be tomorrow.

Venue: Bilkent Hotel

Takip Ettiklerimiz ve Haritalar / Blogs We Follow and Google Maps

Merhaba,

Tüm yazarlar şehir dışında olduğundan 1 hafta oldu yeni bir yazı yayınlamayalı. Ama yazamadığımız için okumayı da bırakmadık pek tabii! Bir fırsat bulup, izlemekten keyif aldığımız blog'ları listeledik. Umarım hoşunuza gider. Sağ taraftaki sütundan ulaşabilirsiniz.

Bunun dışında ne zamandır aklımızda olan bir projeyi de hayata geçirdik. Gittiğimiz ve yazdığımız yerlerin haritada gösterilmesi! Bu işi de üstün körü yapmadık ve tam bulundukları yerleri işaretledik harita üzerinde. Bu yüzden numaraya falan ihtiyaç duymadan göz kararı bu mekanların caddenin ne tarafında olduğunu kestirebilirsiniz. Şimdilik sadece Ankara haritamız var. Çok yakında İstanbul için de hazırlayacağız.

Haritaya ulaşmak için, buradan.

Haftaya da yaklaşık 4 adet İstanbul yazısı olacak!

Görüşmek üzere.

------------------------------------------------

Greetings,

All of the writers are out of town and working hard, that's why this week is silent. But since we cannot write, we started to read a lot! On the column at the right hand side, you can find the blogs that we love to read and follow. Hope you enjoy as well.

Apart from this, finally we have created some time to launch our Google Maps project which you can follow here. In this map, we have pinned the places that are written in this blog. Only for Ankara now but there will be soon a map for İstanbul too. Also the pins are in exact spot, so that you don't need any apartment numbers.

See you next week with some exciting İstanbul posts!

Tiyatro Notları No:1 – “Vahşet Tanrısı” ve Zerrin Tekindor Söyleşisi

Kaynak : Devlet Tiyatroları

I am sorry our dear followers who do not speak Turkish, but this post will be only in Turkish as it is a commentary of a play and the interview with the actress “Zerrin Tekindor”.

Tiyatro, pek çoğumuzun ihmal ettiği bir sanat dalı. Bu durumun suçlusu sinemanın çok kolay ulaşılabilir olması diye düşünüyorum aslında. Tiyatro izleyebilmek için yaklaşık iki hafta önceden program yapmanız ve o akşam da bir işinizin çıkmaması gerekiyor. Aslında çok çaba gerektirmiyor, sadece biraz özen gerektiriyor. Zaten son anonstan sonra perde açıldığında da kendinize teşekkür ediyorsunuz. Benim de blogda tiyatroya hiç yer vermemiş olmamın büyük bir ihmalkârlık olduğunu kabul etmem gerekir elbette.

Dün akşam, Ülkü Duru, Zafer Algöz, Zerrin Tekindor ve İşdar Gökseven’in oynadıkları “Vahşet Tanrısı”nı izledim. Oyun, önümüzdeki Cumartesi (9 Ekim 2010) de matine – suare olmak üzere tüm hafta Küçük Tiyatro’da tiyatro severlerle buluşacak. Oyun, hayatın akışı içinde taktığımız maskeli hallerimizin ve çok kötü birer oyuncu olduğumuz için bir süre sonra tüm çıplaklığımızla kim olduğumuz gerçeğine nasıl döndüğümüzün mükemmel bir örneği. Çocuklarının sorunu sebebiyle iki ailenin medeni bir uzlaşma arama çabasındaki halleri ve daha sonrasında gerçek karakterlerinin onları sürüklediği yer o kadar gerçek ki, içinizden ‘bu geçen gün iş yerindekiler anlattığı hikâye değil mi’ demeniz çok olası. Buradan çıkaracağınız dersin yanı sıra, çok eğleneceğinizin garantisini de veririm. Usta isimlerin performanslarının oyunu nereye taşıdığı aşikâr olduğundan bu konudan bahsetmiyorum bile. “Vahşet Tanrısı” mutlaka izlenmesi gereken oyunlar listesinin üst sıralarında.

Oyunculardan “Zerrin Tekindor”a da buradan tekrar söyleşimize zaman ayırdığı için teşekkür ediyorum.

Oyunun konusunu biliyoruz; ancak sahneden birinin duygularıyla bir oyunu dinlemek bambaşka. Bize biraz oyundan bahseder misiniz?

Çok evrensel bir oyun bence, yani dünyanın her yerinde aynı problem yaşanır ve çocuğu olan herkes bunu mutlaka yaşamıştır. Kurgusunu çok beğeniyorum oyunun ve gerçeklik hali beni çok etkiyor. Bende çocuk yetiştirmiş biri olarak söylüyorum bunu elbette.


Bu sene sahnelenecek eserlerden dikkatinizi çeken ve kaçırmamamızı tavsiye edeceğiniz oyunlar var mı?

Ankara’ya turne için geliyoruz dolayısyla herhangi bir oyunu izleme şansımız olmuyor; çünkü o sırada bizde oyun oynuyoruz. İstanbul’da “Profesyonel” adında bir oyun var, Bülent Emin Yarar ve Yetkin Dikinciler’in oynadığı. O oyunu çok beğendim, onu önerebilirim.

Biraz da genel olarak tiyatrodan bahsetmek istiyorum. Yurt dışında izlediğim oyunlar yüksek bütçeli dev yapımlar. Haliyle bu da bilet fiyatlarına yansıyor, burada ise durum tam tersi. Bu konuda düşünceleriniz nelerdir?

Çok kısa süre önce Londra’daydım ve çok uzun süre kaldığım için birçok oyunu görme fırsatım oldu, hakikaten durum böyle. En son “War Horse” adında bir oyuna gittim, olağan üstüydü. Çok büyük prodüksiyonlu işler bunlar. “Bütün Oğullarım”ı izledim, o da öyle, inanılmaz bir dekoru vardı. Hakikaten çok para harcıyorlar, fakat tiyatro sanatı o kadar onların olmuş ki Londra’da yaşan insanın ihtiyacı gibi bir şey ve o parayı veriyorlar, aynı oyunu 3 kere, 5 kere izleyebiliyorlar. Para pul işlerini aşmışlar, onlar bu konuyu kapatmışlar, oyuna ihtiyaçları olduğu için gidiyorlar. Bizde de o kadar nitelikli yapımlar var ki 6 liradan 10 liraya bilet fiyatlarının çıkması gibi konuların lafı bile edilmemeli.


Sizin zamanınızda sahneye giden yol Yeşilçam’dan ya da konservatuardan geçiyordu. Şimdi ise konservatuarların yanı sıra özel tiyatro okulları da oyuncu yetiştiriyor. Bunun dışında bazen bir yarışmaya katılmak da oyuncu olarak iş bulmaya yetebiliyor. Bu durum sahne arkasına ya da sete nasıl yansıyor?

Hiçbir eğitim almadan gelmiş insanlar birçok konuda yetersiz oluyorlar, eğitim yadsınamayacak kadar önemli bir şey. Sette öğrenilir, oyuncuların arasında öğrenilir gibi bir şeye inanmıyorum ben, okulun çok ciddi faydası vardır. Kendinizden emin olmanızı sağlar; ama bu cahil cesareti bir eminlik değildir. Bilerek yaparsın ve başka başka şeyleri deneyecek cesaretin olur. İleriyi daha iyi değerlendirebilirsin yani, bir rol kişisini, oyunun gidişatını, ivmesini, her şeyini, hiçbir şey belli olmadan, daha o texti okurken bile çıkabilirsiniz, emin olduğunuz için, işi bildiğiniz için. Diğer türlü, birilerinin yönlendirmesiyle hasbel kader bir şeyler oluyor o da ne derece doğru, benim hiç onayladığım bir şey değil. Fakat bunların içinde çok çaba gösteren, çok çalışkan olan ve bilmediğini utanmadan çekinmeden, kendine göre başarılı bulduğu kimse, ona gönül rahatlığıyla gidip sorabilen oyuncular da var. Onları çabaladıkları, çalıştıkları, çok disiplinli oldukları için takdir ediyorum. Eğer yeteneği varsa, bir o kadar da çalışkansa, sonucu iyi yerlere bağlanabilir. Kulis terbiyesinde biraz eksiklik olabiliyor. Bu tabi herkesin yetiştirilmesiyle de ilgili, iyi yetiştirilmişse, saygının, özen göstermenin ne demek olduğunun farkında kişilerse, hiçbir problem çıkmıyor.

Bazı insanlar tiyatroyu ölü bir sanat olarak nitelendiriyor. Bunun nedenini ise sinemadaki efekt zenginliği ve geniş kitlelere ulaşabilme avantajı olarak gösteriyorlar. Bu konu hakkında ne düşünüyorsunuz?

Tiyatronun sahne üstünde tek başına oyuncular arasında geçtiğine inanmıyorum. Oyunu oyuncular seyirciyle birlikte oynar aslında, seyircinin nefesi tepkileri, her şey, oyuncunun oyununu şekillendirir. Orada çok sahici, birebir yaşanan bir ortaklık vardır. Sinemanın teknolojisi, imkanları çok şahane, hepimiz beğenerek izliyoruz ama o sahnede olma hali, seyirciyle bunu paylaşma hali çok güzel. Ben eskiden tiyatronun güzelliğinin oyuncu olmak olduğunu düşünüyordum, ama şimdi çok güzel bir oyunu seyretmek de inanılmaz zevk veriyor bana.

Biraz da gündemden bahsetmek istiyorum. Haluk Bilginer’in A46 dergisindeki röportajı hakkında ne düşünüyorsunuz? Ben röportajı çok samimi buldum, fakat basında ve camianızda büyük olay koptu.

Ben maalesef röportajı okumadım, basından takip ettim, ama çok farklı farklı değerlendirmeler yapılmış. Okumadan değerlendirme yapmak doğru olmaz ancak çevremde çok üzücü olaylar yaşamış birçok insan var, aynı sahneyi paylaştığım insanlar da oldu ve onların demek ki bunu kaldırabilecek, sahneye çıkabilecek enerjisi varmış, insan faktörü sonuçta, kişiye göre değişen bir şeydir bu. Biri derki ben bununla başa çıkamıyorum, gidip oynayamam, bu çok geçerli bir şeydir, bir diğeri de ben iyiyim, halledebilirim der. Açıklamayı ise oyuncular adına da bir hakaret olarak almadım, herkes düşüncesinde serbest.

Blogumuz ağırlıklı olarak yeme-içme kültürü üzerine. Sizin de gitmekten zevk aldığınız yerleri öğrenebilir miyiz?

Ben balık yemeyi çok sevdiğim için genelde balıkçı kültürüm vardır. Bebek’teki “Poseidon”, Arnavutköy’deki “Eftelya” çok sevdiğim yerler. Ece Aksoy’un “Ece 9” adındaki yerinin de inanılmaz mezeleri ve yemekleri vardır. Burada dışarı çıktığımızda daha çok lezzet yönünde tercihler yapıyoruz, ama yurtdışında ise farklı bir yer olması, atmosfer gibi şeyler de devreye giriyor. Çok doğru değerlendirme olmayabilir ama benim sevdiğim yerler, Paris’te “Bon”, “Lip Brasserie”, Londra’da “Sandersen Hotel”i, “Bibendum”, “Nobu”, “Shephard’s Market”daki küçük Fransız, İtalyan, Polonya restaurantları çok tatlı yerlerdir.